தமிழ்நாடு ஊராட்சிகள் சட்டம் -1994 ஓர் பார்வை

ஒரே இடத்தில் அமர்ந்து உண்மையான ஜனநாயகத்தை உருவாக்க முடியாது. அதை கிராமத்தில் உள்ள மக்களிடம் இருந்து செய்ய வேண்டும். (மகாத்மா காந்தி)

நீங்கள் இதுவரை சந்திக்காத ஒரு ஏழை மற்றும் பலவீனமான நபரின் முகத்தை நினைத்து நீங்கள் நினைப்பது போல் அவர்/அவள் எதையும் பெறப் போகிறாளா? வறுமையில் இருந்து அவர் தனது சொந்த வாழ்க்கை மற்றும் விதியின் மீது கட்டுப்பாட்டை மீண்டும் பெறுவாரா? வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால் மில்லியன் கணக்கான ஏழை மற்றும் பட்டினி மக்களுக்கு இது சுதந்திரத்தை கொண்டு வருமா? ஓர் கிராம ஊராட்சியின் வளர்ச்சி என்பது பங்கேற்பு முறையில் உள்ள கோட்பாட்டின் மூலம் மில்லியன் கணக்கான மக்களின் பசி மற்றும் பட்டினிக்கான தீர்வு என்பது சுதந்திரமான உள்ளூர் அரசாங்கத்தின் தலைமையிலான நிர்வாகத்தினால் மட்டுமே அதுவும் பரவலாக்கப்பட்ட திட்டமிடல் செயல்முறை மூலம் திறம்பட அடைய முடியும் என்று நம்பினார்.

73-வது அரசியலமைப்பு சட்டத்திருத்தம்

சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கு அதிகாரம் வழங்க அரசு முடிவு செய்தது. 1984 -89 வரை அமரர் திரு ராஜீவ் காந்தி அவர்கள் பாரத பிரதமராக இருந்தபோது இந்திய அரசியலமைப்பு சட்டத்தில் 64-வது திருத்தமாக பஞ்சாயத்து ராஜ் என்ற சட்ட திருத்த மசோதாவை கொண்டு வந்தார் கிராம அளவில் மக்களாட்சி தத்துவத்தை கொண்டு செல்வதே இந்த “பஞ்சாயத்து ராஜ்” சட்ட திருத்தத்தின் நோக்கம் ஆகும். அச்சட்டம் மக்களவையில் வெற்றி பெற்றது ஆனால் மாநிலங்கள் அவையில் போதுமான ஆதரவு இல்லாத நிலையில் தோல்வி அடைந்தது.திரு.ராம்விலாஸ் தலைமையில் அமைக்கப்பட்ட கமிட்டி 64வது சட்ட திருத்த மசோதாவில் சில மாற்றங்களை சேர்த்து 1991- 96 வரை பிரதம மந்திரி ஆக இருந்த திரு. பி. வி. நரசிம்ம ராவ் அவர்கள் இந்திய அரசியலமைப்பு சட்டத்தில் 73-வது சட்ட திருத்தமாக பஞ்சாயத்து ராஜ் சட்டத்தையும் 74வது சட்ட திருத்தமாக நகர்ப்பலிகா சட்டத்தையும் கொண்டு வந்தார்.

அதனடிப்படையில் 73-வது அரசியலமைப்பு சட்டத்திருத்தம் 1992-ம் ஆண்டு இயற்றப்பட்டது. 73வது சட்டத்திருத்தம் அடிப்படையில் ஒவ்வொரு மாநிலமும் அந்த மாநிலத்திற்கு ஏற்றவாறு உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கான விதிகளையும் சட்டங்களையும் இயற்ற வேண்டும் என்று ஆணையிடுகிறது.